• Bauke Wolters

Ik ben een optimistisch mens. Bij mij is het glas altijd halfvol, niet half leeg (overigens niet waar, het glas is helemaal vol, alleen met de inhoud in verschillende aggregatietoestanden, maar dat terzijde). Ik ben zelden sacherijnig of bedroefd, en als het al zo is duurt het nooit lang. Dat zit in mijn natuur en ik ben er blij om. Mijn omgeving niet altijd, want als ik na een verloren wedstrijd iets roep van “tijd voor een biertje, het kan vanaf nu alleen maar beter gaan” is dat niet altijd aan iedereen besteed.
Toch is het wel eens lastig, want op het moment dat ik dit schrijf hebben binnen drie dagen maar liefst drie kandidaten gezegd dat ze een andere baan hebben geaccepteerd en dus niet meer doorgaan in “mijn” procedures, een zogenaamde Q-status. En daar baal ik van, mag dat? Sterker nog, dat móét, vind ik. Want als je je werk met zoveel passie en plezier doet zoals ik, dan wil je graag scoren. En dat lukt niet altijd. En diezelfde passie die vreugde geeft als het lukt, geeft verdriet als het mislukt. Ik ben het wel even aan het verteren en vandaar dat ik een blog ben gaan schrijven. Die leest u nu.
Het hoort bij mijn werk: we werken met mensen, niet met machines, en dat houdt in dat er altijd een zekere mate van onzekerheid en onvoorspelbaarheid in zit. Als de kandidaat van tevoren met de partner en het gezin heeft besproken dat verhuizen voor de nieuwe baan een optie is, kan het best zijn dat op het laatste moment die stap net te groot is. En dan gaat het niet door. En dan kan ik met lood in de schoenen de klant bellen. Moet ik straks nog doen. Drie klanten zelfs…

“Die onvoorspelbaarheid van kandidaten zorgt er vaak voor dat een kandidaat die op papier het net niet zou worden, toch met vlag en wimpel wint en de rest ver achter zich laat”

Aan de andere kant doe ik dit werk al 16 jaar met veel plezier en kennelijk ook succesvol, want anders zou ik er al lang mee zijn opgehouden. Het is ook de leuke kant van het werk: die onvoorspelbaarheid van kandidaten zorgt er vaak voor dat een kandidaat die op papier het net niet zou worden, toch met vlag en wimpel wint en de rest ver achter zich laat. Of die tijdens het gesprek dé ideale persoon blijkt te zijn voor een andere klant. En neemt u van mij aan: als zo iemand wordt aangenomen kan mijn week niet meer stuk, Q-status of niet.
Van huis uit ben ik techneut (vandaar dat gezeur in de eerste alinea over aggregatietoestanden) en techniek is voorspelbaar. Ontwerpen, berekenen, modelletje, diverse randvoorwaarden uitproberen, bouwen, testen, optimaliseren en gáán: hoe simpel kan het zijn. Mensen zijn onvoorspelbaar en dus zou dat eigenlijk niet zo goed bij mij moeten passen. Toch blijkt het voor mij de ideale combinatie: mensen matchen met een profiel in de industrie/techniek. Maar af en toe verlang ik wel terug naar mijn stageplaats bij Hollandse Signaalapparaten: maandenlang naar een pulsvorm kijken op een oscilloscoop.
Of niet? Zal ik de klanten nu maar gaan bellen? Ik kan vast een nóg veel betere kandidaat voor ze vinden!
P.S. Mijn dag is weer goed: ik werd net gebeld door een klant die meldde dat hij een kandidate heeft aangenomen. Het leven is mooi.